Sporty jeździeckie mają na świecie długą i trwałą historię. Narodziły się, podobnie jak większość innych rodzajów sportu i rekreacji, jako kolejny sposób rozrywki dla miejskich elit. Elitarni obywatele byli w przeszłości uważani za przedstawicieli szlachty, lokalnych biznesmenów-przetwórców. Uważali oni za konieczne ciągłe utrzymywanie swojego statusu i poszukiwanie nowych rozrywek, aby po raz kolejny podkreślić swoje bogactwo i wpływy – pisze serwis lodz-future.eu.
Jak narodził się sport jeździecki w Łodzi, jakie były pierwsze tory wyścigowe, a także o innych ciekawostkach dotyczących tego typu rozrywki lokalnych elit – przeczytacie w poniższym materiale.
Konie pasją łódzkich fabrykantów
Łódź była w przeszłości potężnym miastem przemysłowym, w którym kwitł przemysł – budowano fabryki i zakłady o różnych profilach działalności. Zakłady te były zarządzane przez ówczesnych lokalnych przedsiębiorców – łódzką elitę, która uwielbiała różne zabawy i spotkania towarzyskie.
Swego czasu dla łódzkich fabrykantów konie stawały się rozrywką i symbolem statusu – uprawianie sportów jeździeckich, udział w wyścigach konnych i po prostu posiadanie stajni było uważane za element, który decydował o pozycji człowieka w społeczeństwie. Najbogatsi ludzie w mieście w XX wieku posiadali własne stajnie, w których trzymali swoje konie. Taka przyjemność nie była tania – koszt jednego konia lub klaczy przekraczał tysiąc rubli, co było dość drogie, biorąc pod uwagę ówczesne standardy.
Łódzka elita lubiła jeździć po mieście w dorożkach, często prowadzonych samodzielnie. Nic dziwnego, że ówczesne łódzkie gazety często publikowały informacje o wypadkach spowodowanych przez nieudolnych jeźdźców.
Hipodromy i sporty jeździeckie w Łodzi
Pasja do koni zdobywała coraz większą popularność wśród łódzkiej elity. Z czasem producenci zaczęli dyskutować o potrzebie budowy pierwszego toru wyścigowego w mieście.
W latach 90. XIX wieku powstało w Łodzi Towarzystwo Zachęty Wyścigów Konnych na czele z Konstantym Millerem. Wśród zarządzających towarzystwem znaleźli się główni przedstawiciele łódzkiej elity, pośród nich był też baron Juliusz Heinzel.
J. Heinzel zasłynął jako wielki znawca sportów jeździeckich i miłośnik koni. Posiadał kilka koni pełnej krwi, a także hodował konie. Jednym z jego największych marzeń było założenie toru wyścigowego, ale było to marzenie nie do zrealizowania – przede wszystkim ze względu na brak środków finansowych. Pomimo faktu, że J. Heinzel był bogatym człowiekiem, nie było go stać na budowę kosztującą 60 tys. rubli.
Jego marzenie spełniło się dopiero po śmierci, kiedy to w Rudzie Pabianickiej powstał tor wyścigowy. Gdy J. Heinzel zmarł, jego syn Teodor Heinzel, który również był właścicielem stajni i był prawdziwym pasjonatem jazdy konnej, kontynuował interes ojca i hodował konie. Ponadto organizował wyścigi konne w Julianowie, które były raczej amatorskie.
Pierwsze wielkie wyścigi konne odbyły się we wspomnianej Rudzie Pabianickiej w 1902 roku. Był to czarujący widok, o którym huczało całe województwo – tym bardziej, że wyścigom konnym towarzyszył pokaz powozów burżuazji łódzkiej. Cała ta akcja odbyła się z inicjatywy pana Kusocińskiego, który był właścicielem miejskiego tatersalu.
Po rozpoczęciu wyścigów konnych w Rudzie Pabianickiej łódzcy fabrykanci zaczęli wystawiać własne konie na zawodach. Odbywało się to w celu popisania się swoim majątkiem, zerwania jackpota lub po prostu wygrania pieniędzy, ponieważ zwycięzcy otrzymywali nagrody pieniężne.
W tamtych latach sporty jeździeckie i wyścigi miały specyficzną atmosferę, o której często pisały lokalne gazety. Na takie wydarzenia przychodzili nie tylko mężczyźni, ale i kobiety, które były elegancko ubrane i obserwowały akcję z trybun – znowu dla podkreślenia swojego szlacheckiego statusu. Często temu wszystkiemu towarzyszyła wódka – oczywiście po to, by podnieść emocje i zachęcić do oglądania widowiska.
