Polskie miasto Łódź słynie z fabryk i manufaktur, które z czasem zamieniały się w muzea i zabytki architektury przemysłowej. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że przemysłowa Łódź jest zupełnie pozbawiona parków i terenów zielonych. Jednak takie wrażenie jest mylne. W Łodzi znajduje się ponad 30 parków, spośród których 11 jest wpisanych na listę zabytków kultury. Miejskie „płuca” Łodzi mają swoją niepowtarzalną historię. Nic dziwnego, że wiąże się ona z wielkimi łódzkimi przedsiębiorcami, których w XIX wieku nazywano „królami bawełny”. To oni zakładali parki w pobliżu swoich posiadłości. Najpierw takie tereny zielone służyły wyłącznie celom prywatnym, ale z biegiem czasu zaczęły być otwierane dla wszystkich mieszkańców – pisze lodz-future.eu.
Źródliska, czyli Ogród Spacerowy – pierwszy park w Łodzi
Ogród Spacerowy, obecnie znany jako Park Źródliska jest uważany za najstarszy park w Łodzi. Słynie z dębów, które mają ponad 300 lat.
Najstarszy park w Łodzi powstał w latach 40. XX wieku. Łódź wówczas aktywnie się rozwijała i stawała się przemysłowym centrum Polski. Do miasta dołączono nowe tereny, które były częściowo porośnięte lasem, tylko w niektórych miejscach można było spotkać drzewa owocowe. Tę cechę uwypuklono w Ogrodzie Spacerowym, który miał wygląd parku w stylu angielskim. Można było po nim spacerować dwiema głównymi alejami, które przecinały się w centrum parku.
Później park podzielono na dwie części – tak powstały Źródliska I i Źródliska II. Pierwszą część parku zakupił w latach 80. XIX wieku zamożny biznesmen, przemysłowiec Karol Scheibler. Jeden z najsłynniejszych łódzkich fabrykantów posiadał przędzalnię, fabrykę i zakłady. Nazywano go „królem imperiów lnianych i bawełnianych Łodzi”.
Scheibler postanowił upiększyć swoje posiadłości poprzez założenie parku, a więc w Źródliskach I pojawiły się ławki, altany, fontanny i taras widokowy. Była też platforma do występów muzyków fabrycznych.
Druga część parku na przestrzeni lat zmieniała swoich właścicieli. Na początku lat 20. ubiegłego wieku park zmienił się nie do poznania. Powstały nowe alejki, mały ogród botaniczny, staw i plac zabaw. Co najważniejsze, dwie części parku zostały ponownie połączone w jedną całość.
Po II wojnie światowej najstarszy łódzki park przeszedł kolejną renowację i w 1947 roku został udostępniony mieszkańcom i gościom Łodzi. W 1956 roku w parku pojawił się Pawilon Palmowy. Ozdobą parku stały się różnorodne rzeźby i ogrody kwiatowe. Dla korzystających z parku zostały także zainstalowane oryginalne stoły szachowe.
Park im. Józefa Piłsudskiego – największy park w Łodzi
Największy park w Łodzi nosi imię wybitnego polskiego męża stanu – Józefa Piłsudskiego, zwanego “ojcem odrodzonego państwa polskiego”. Powierzchnia tego parku to ponad 170 hektarów. Zgodnie z planem park miał zachować resztki dawnego lasu i posiadać tereny rekreacyjno-sportowe. To właśnie ten pomysł został zrealizowany.
Park im. Józefa Piłsudskiego to cały kompleks rekreacyjny, w którego skład wchodzą: ogród zoologiczny, ogród botaniczny, teren sportowy, park dendrologiczny, a także rezerwat “Polesie Konstantynowskie”. Co więcej, rezerwat przyrody jest ściśle strzeżony, a wstęp na jego teren jest zabroniony. Jedynie w Światowy Dzień Ochrony Środowiska przyjeżdżają tu aktywiści, żeby posprzątać i doprowadzić obiekt do ładu.
Łodzianie często nazywają ten park, jak i przylegające do niego tereny Parkiem na Zdrowiu lub po prostu Zdrowiem.
Łódzki Ogród Botaniczny
Historia Ogrodu Botanicznego w Łodzi rozpoczęła się w 1929 roku, jednak dla zwiedzających udostępniono go dopiero w 1973 roku. Ten ciekawy obiekt nosi imię polskiego botanika Jakuba Mowszowicza.
W 1929 roku we wspomnianym Parku Źródliska założono ogród, jednak po II wojnie światowej musiał powstać praktycznie od nowa. Dla ogrodu botanicznego wybrano też nowy teren, a mianowicie ziemie przylegające do parku im. Józefa Piłsudskiego.
Jądrem i pierwszym działem ogrodu stał się dział roślin leczniczych. W 1946 roku z inicjatywy profesorów Jana Muszyńskiego i Jakuba Mowszowicza przeznaczono na rośliny lecznicze działkę o powierzchni 1,3 hektara. Jednak dopiero po ponad 20 latach rozpoczęto zakrojoną na szeroką skalę budowę ogrodu botanicznego. Wykopano stawy, zbudowano szklarnie, utworzono ogród alpejski.
Latem 1973 roku udostępniono zwiedzającym 20-hektarowy ogród botaniczny. Wejście było bezpłatne. W latach 70. i 80. XX wieku istniały tu działy: roślin polskich, nasadzeń parkowych, roślin leczniczych i alpinarium. W kolejnych latach kontynuowano rozbudowę parku botanicznego – każdorazowo dobudowywano nowe działy.
W latach 80. wstęp do ogrodu botanicznego był już płatny. Innowacja ta wiązała się z odnotowanymi kradzieżami i uszkodzeniami roślin.
Na początku nowego tysiąclecia w Ogrodzie Botanicznym w Łodzi działało 9 działów tematycznych. W szczególności alpinarium, w którym rosną sosny, cisy, rododendrony, jałowce i wiele innych przedstawicieli flory alpejskiej. Innymi działami są: dział zieleni parkowej, dział flory polskiej, dział systematyki roślin oraz ogród japoński, w którym są prezentowane rośliny Dalekiego Wschodu. Występuje także skansen roślinny, dział kolekcji roślin ozdobnych, arboretum i najstarszy dział – dział roślin leczniczych i przemysłowych.
Łódzki Ogród Botaniczny pełni ważną funkcję w zachowaniu różnorodności roślin na świecie. Wchodzi w skład Międzynarodowej Rady Ogrodów Botanicznych Ochrony Roślin.
Park im. Jana Matejki
Łódzki park im. Jan Matejki nosi imię wybitnego polskiego malarza. Park jest o tyle ciekawy, że jest jedynym w Łodzi, który został wykonany w stylu francuskim. To miejsce pojawiło się w 1924 roku, a jego projekt jest wzorowany na francuskim Wersalu. Pod koniec lat 30. ubiegłego wieku park stał się publiczny, gdyż pierwotnie był własnością prywatną.
Teren parku jest położony w pobliżu Biblioteki Uniwersytetu Łódzkiego, stąd też często można tu zobaczyć studentów czytających, dyskutujących lub po prostu relaksujących się na łonie natury.
Park im. Jana Matejki uległ znacznym zniszczeniom w czasie II wojny światowej. Dlatego w przeciwieństwie do Źródliska nie znajdziemy tu stuletnich drzew. Mimo tego park jest zaliczany do ważnych łódzkich zabytków.
Ta zielona okolica Łodzi od zawsze słynie ze swojej wyjątkowej atmosfery. W centrum parku znajduje się trawnik, a wokół niego klomby. Rosną tu cisy i graby. W parku mieści się również fontanna, którą planowano wyburzyć, a na jej miejscu wybudować niewielki pałacyk. Jednak fontanna pozostała.
Park dla psów – teren rekreacyjny dla czworonożnych przyjaciół
W listopadzie 2005 roku w Łodzi pojawił się park dla czworonożnych pupili. Wyjątkowość parku polega na tym, że przed jego powstaniem nie było w Polsce podobnych terenów rekreacyjnych dla psów.
W jednej z dzielnic Łodzi, przy ul. Liściastej, miejski magistrat postanowił otworzyć strefę rekreacyjną dla psów i ich właścicieli. Akurat wtedy pojawianie się psich odchodów za każdym razem po wyprowadzaniu psów w parkach stało się dużym problemem dla miasta i jego mieszkańców. Rozwiązać sytuację konfliktową między posiadaczami czworonogów a innymi mieszkańcami Łodzi udało się właśnie poprzez stworzenie oddzielnego terenu zielonego dla psów.
W parku zwierzęta mogą bezpiecznie biegać i bawić się bez smyczy. Ponadto na terenie strefy odpoczynku dla zwierząt są ustawione specjalne obręcze i przeszkody, które przydają się podczas treningu.
W parku znajdują się również specjalne miejsca na piaskownice. Ponadto właściciele psów muszą sprzątać po swoich pupilach. W tym celu można skorzystać ze specjalnych zestawów, które są dostępne bezpośrednio w parku. Dzięki takiemu podejściu park pozostaje czystym i przyjemnym miejscem wypoczynku nie tylko dla psów, ale również dla ich właścicieli.
Oczywiście, w tym artykule nie są wymienione wszystkie parki i tym bardziej mniejsze tereny zielone, które tak pięknie zdobią Łódź i jej okolice. Wśród pozostałych, najbardziej popularnych wśród mieszkańców i gości miasta parków, można wymienić: park im. Józefa Poniatowskiego, park Helenów oraz park Reymonta. Łodzianie lubią odpoczywać i spędzać wolny czas w parkach na terenie swojego miasta. Są niczym oazy spokoju w środku hałaśliwego miasta przemysłowego.
